Terwijl de wereld de ogen nog uitwrijft sta jij bij het krieken van de dag aan de rand van je steiger over de plas te turen. Kleine, lome geluiden van een ontwakende stad. De ochtendzon. Na een paar fikse ademteugen spring je. Het water is koud, maar het went. Tegen de tijd dat je je zwemtrap weer opklautert voel je je okselfris en ijzersterk: laat de dag maar komen.
Een verfrissende ochtendduik is slechts een van de vele genotsmiddelen die het water in petto heeft; alle jaargetijden hebben hun geneugten. Bij ruig weer heb je oeverloos uitzicht op woelend water, buigend riet en futen die zich een weg zwoegen door de golven. Regen en wind trekken het wateroppervlak in kreukels en weer glad – een spektakel waar je eindeloos naar kunt kijken.
Zodra de wolken openbreken en de zon zich aandient lonkt een heel ander avontuur: een ronkend boottochtje langs molens, velden, reigers, en langs de niet onaardige maisons sur l’eau van collega-mazzelaars. De wind strijkt door je haren, een glaasje dichtbij.
En eens in de zoveel tijd, als de weergoden ons een strenge vorst gunnen, ben je er als de kippen bij om de ijzers onder te binden en je te wagen aan een eerste toer op de nog ongerepte spiegel van donker ijs. Die winters, met hun krakend blauwwitte sfeer oer-Hollands van aard, vergeet je nooit meer.
Deze eindeloze variëteit aan aquatische verrukkingen laten geen mens onberoerd. Terwijl de natuur rondom je non-stop met de jaargetijden danst, maakt zich een rust van je meester die zijn weerga niet kent. Ja, als je je huiselijke walhalla even los moet laten om een dag te werken, dan zwakt het Zen-zijn snel af.
Maar als je aan het einde van de dag weer aan de rand van je steiger staat, turend in de verte terwijl de zon zijn laatste stralen blaast, raak je opnieuw in een opperste staat van volmaakte sereniteit. Laat de volgende dag maar komen.
