Zijn woorden van toen zijn vandaag niet minder actueel. De woestenij van de stad, de uitgestrekte leegte van de polder en de alledaagse drukte zijn alleen mooi als er plekken zijn om eraan te kunnen ontvluchten. Wie zo nu en dan zo’n oase vindt om kort uit te blazen, is lekker bezig. Maar wie zijn eigen oase hééft, is de koning te rijk.
En het kan. In en rondom Rotterdam zijn veel beschutte oases te vinden, groene privé-bakens van stilte en rust. Of het nou om een koloniaal pand gaat met een veranda en een boomgaard, een moderne villa met een Japanse tuin, of Engels klassiek – een hoeve met glooiende grasvelden, onderbroken door kleur- en bloemrijke eilanden – ze bestáán. En het leven is er verrukkelijk.
In je eigen oase merk je er niets van dat luttele meters verderop, voorbij de heg, de stad volop in beweging is. Zacht voorbij zoevende auto’s, voetstappen van een haastige passant. Het geklingel van een tram – het klinkt mijlenver. En andersom merkt de stad jou niet op. Je bent volledig incognito, terwijl je je laaft je aan de geneugten des levens. Geen stadspark of natuurgebied kan hieraan tippen.
Hier kan je je zonder enige schaamte hullen in kamerjas of duster om met de weekendkrant op schoot te nippen aan je eerste espresso van de dag. Hier kan je ongezien zwelgen in een feestelijk buiten-bacchanaal omringd door vrienden en familie. In je eigen tuin. Hier glijden seizoenen voorbij, elk met zijn eigen kleurenpalet.
‘s Zomers, wanneer het stadse geluid door de wollige lucht wordt gedempt, geniet je vanuit je tuin hoe de ondergaande zon de ramen van je huis rood kleurt. En ‘s winters zie je van binnenuit hoe de ijle lucht langzaam opwarmt en hoe de blauwwitte nachtvorst druppel voor druppel verdwijnt. De geur van het haardvuur van de avond ervoor hangt nog rond en vervolmaakt de sfeer. Het interieur sluit bovendien naadloos aan op het groene uitzicht dat je huis van alle kanten in een permanente omhelzing neemt.
Een eigen, beschutte oase. Van daaruit bekeken is de woestijn eromheen op zijn aller-, allermooist.